Φέτος με αφορμή την 50η επέτειο από την πρώτη προβολή της ταινίας «Η Μελωδία Της Ευτυχίας» αποφάσισα να την δω επιτέλους. Φυσικά είχα παρακολουθήσει κάποια αποσπάσματα και γνώριζα κάποια από τα τραγούδια, όμως επειδή πίστευα ότι θα βαρεθώ δεν ''ψηνόμουν'' να την δω. Όταν την είδα, άλλαξα άποψη.Κατάλαβα γιατί θεωρείται κλασική και κέρδισε την αγάπη, όπως και πολλά Όσκαρ.
Η ταινία ''Η Μελωδία της Ευτυχίας'' είναι ένα μιούζικαλ παραγωγής του 1965, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουάιζ, με πρωταγωνιστές την Τζούλι Άντριους και τον Κρίστοφερ Πλάμερ. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, του οποίου τα τραγούδια έγραψαν οι Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμερσταϊν.
Το μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ όπως και η ταινία βασίστηκαν με τη σειρά τους στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίας φον Τραπ The Story of the Trapp Family Singers και η προσαρμογή για τη μεγάλη οθόνη έγινε από τους Έρνεστ Λέμαν, Χάουαρντ Λίντσεϊ και Ράσελ Κράουζε. Μερικά από τα τραγούδια του μιούζικαλ όπως: Edelweiss, My Favorite Things, Climb Ev'ry Mountain, Do-Re-Mi, Sixteen Going on Seventeen, The Lonely Goatherd και The Sound of Music έχουν αντέξει το πέρασμα του χρόνου. Η ταινία γυρίστηκε στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, στην περιοχή της Βαυαρίας της Νότιας Γερμανίας, καθώς και στα στούντιο της 20th Century Fox στην Καλιφόρνια.
Το 2001 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Στην Αυστρία του 1930, η Μαρία (Τζούλι Άντριους), μια νεαρή και γεμάτη ζωντάνια κοπέλα έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια και βρίσκεται σε μοναστήρι όπου φιλοδοξεί να γίνει μοναχή. Το ανήσυχο της πνεύμα όμως δε φαίνεται να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μοναχικής ζωής. Όταν ο πλοίαρχος Γκεόργκ φον Τραπ (Κρίστοφερ Πλάμερ) γράφει στο μοναστήρι ζητώντας να του παρέχει μια από τις μοναχές ως γκουβερνάντα για τα 7 του άτακτα παιδιά, η μητέρα ηγουμένη (Πέγκι Γουντ) αποφασίζει να στείλει τη Μαρία για να αναλάβει τη δουλειά, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τη βοηθήσει να βρει το δρόμο της.
Η σύζυγος του πλοιάρχου φον Τραπ έχει πεθάνει κι ο πλοίαρχος λείπει συχνά σε ταξίδι κι όταν βρίσκεται στο σπίτι συμπεριφέρεται στα παιδιά του όπως ακριβώς συμπεριφέρεται και στο πλήρωμα των πλοίων στα οποία δουλεύει. Τα ανυπάκουα παιδιά του πλοιάρχου έχουν καταφέρει να διώξουν τις προηγούμενες γκουβερνάντες που είχε προσλάβει ο πατέρας τους. Η υποδοχή που λαμβάνει η Μαρία όταν φτάνει στην οικία φον Τραπ είναι εχθρική, καθώς τα παιδιά σκαρφίζονται μια σειρά από τεχνάσματα για να την τρέψουν σε φυγή. Όμως η υπομονετική και γλυκιά Μαρία δεν το βάζει κάτω και καταφέρνει να κερδίσει τη συμπάθεια των παιδιών. Όταν ο πλοίαρχος επιστρέφει από ένα από τα ταξίδια του έχοντας στο πλάι του τη Βαρώνη Έλσα Σρέντερ (Έλινορ Πάρκερ), την οποία ανακοινώνει ότι πρόκειται να παντρευτεί. Μετά την είδηση του επερχόμενου γάμου μεταξύ του πλοιάρχου και της Βαρώνης, η Μαρία διαπιστώνει ότι είναι ερωτευμένη μαζί του. Προκειμένου να αποδεσμευτεί από το πάθος που κρύβει για τον πλοίαρχο η Μαρία επιστρέφει στο μοναστήρι, τότε όμως κι ο πλοίαρχος διαπιστώνει ότι είναι ερωτευμένος μαζί της.
Ο Ντάριλ και ο Ρίτσαρντ Ζάνουκ πρότειναν αρχικά στον Ρόμπερτ Γουάιζ να σκηνοθετήσει την ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης απέρριψε την προσφορά καθώς θεωρούσε ότι η υπόθεσή της ήταν γλυκανάλατη. Έπειτα προσέγγισαν τους Στάνλεϊ Ντόνεν, Τζιν Κέλι, Βίνσεντ Ντόναχιου και Τζορτζ Ρόι Χιλ οι οποίοι την απέρριψαν . Επόμενη επιλογή του Ζάνουκ ήταν ο Γουίλιαμ Γουάιλερ. Ο Γουάιλερ είχε αρχίσει να χάνει την ακοή του, πράγμα που δεν του επέτρεπε να εκτιμήσει τη μουσική όσο θα ήθελε και γι' αυτό το λόγο δεν αισθανόταν ότι ήταν ο κατάλληλος σκηνοθέτης για την ταινία. Παρόλα αυτά ο Γουάιλερ συμφώνησε δει το μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ προκειμένου να πάρει την απόφασή του. Ο σκηνοθέτης είχε την αίσθηση ότι πολλά από τα τραγούδια δεν ταίριαζαν με την πλοκή και γι' αυτό το λόγο έγραψε γράμμα στον παραγωγό της ταινίας του 1956 Die Trapp-Familie, ζητώντας τη συμβουλή του. Η απάντηση του ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση αποτυχίας σε ένα τέτοιο εγχείρημα κι ο σκηνοθέτης αποφάσισε να δεχτεί την προσφορά του Ζάνουκ.
Ο Γουάιλερ είχε δει το μιούζικαλ Ωραία μου Κυρία στο Μπρόντγουεϊ κι είχε εντυπωσιαστεί από την ερμηνεία της Τζούλι Άντριους, η οποία εκείνη την περίοδο γύριζε το μιούζικαλ Μαίρη Πόππινς (Mary Poppins, 1964) για λογαριασμό της Ντίσνεϊ. Τη συνάντησε στο σετ των γυρισμάτων και ζήτησε από τον Ουόλτ Ντίσνεϊ να δει μερικά αποσπάσματα από το υλικό που είχαν ήδη γυρίσει. Ο Γουάιλερ πεπεισμένος ότι ήταν κατάλληλη για το ρόλο, της τον ανέθεσε.
Ο Γουάιλερ επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και συνάντησε τη Μαρία φον Τραπ κι έπειτα εκείνος κι ο σεναριογράφος Έρνεστ Λέμαν πέταξαν στην Αυστρία για να ερευνήσουν τις Άλπεις του Τιρόλο και να βρουν τις κατάλληλες τοποθεσίες για την αρχή των γυρισμάτων. Επισκέφτηκαν επίσης το μοναστήρι στο οποίο η Μαρία φον Τραπ ήταν νεόφυτη μοναχή και συζήτησαν με την Μητέρα Ηγουμένη την πιθανότητα του να γυρίσουν κάποιες σκηνές εκεί. Έπειτα μίλησαν με τον δήμαρχο του Σάλτσμπουργκ. Ο σκηνοθέτης φοβόταν ότι τα γυρίσματα στο Σάλτσμπουργκ, όπου θα γινόταν αναπαράσταση της περιόδου του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με γερμανικές στρατιές να παρελαύνουν στους δρόμους και σημαίες με του Γ' Ράιχ να αιωρούνται από τα παράθυρα θα ξυπνούσε νωπές ακόμα μνήμες στο μυαλό όσων από την περιοχή είχαν ζήσει την προσάρτηση της Αυστρίας. Ο δήμαρχος τους καθησύχασε λέγοντας ότι ο κόσμος κατάφερε να το ξεπεράσει την πρώτη φορά κι ότι ήταν σίγουρος ότι θα το ξεπερνούσε πάλι.
Ο Γουάιλερ επέστρεψε στο Χόλιγουντ κι άρχισε να κάνει προετοιμασίες για την ταινία. Αλλά η σύζυγός του κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να δεσμευτεί ολοκληρωτικά με το εγχείρημα. Έπειτα προσεγγίστηκε από τους παραγωγούς Τζαντ Κίντμπεργκ και Τζον Κον που είχαν αγοράσει τα δικαιώματα του μυθιστορήματος του Τζον Φόουλς Ο Συλλέκτης πριν αυτό κυκλοφορήσει στην αγορά και σκόπευαν να παρέχουν το προϋπολογισμό για την οπτικοποίησή του με πρωταγωνιστή τον Τέρενς Σταμπ και τον Γουάιλερ ως σκηνοθέτη.
Ο Γουάιλερ διάβασε το σενάριο του Στάνλεϊ Μαν και κατάλαβε ότι του ταίριαζε περισσότερο ως σκηνοθέτης, σε σχέση με το Η Μελωδία της Ευτυχίας. Ζήτησε λοιπόν από τον Ζάνουκ να τον απαλλάξει από το συμβόλαιό του. Ο Ζάνουκ συμφώνησε κι ο Ρόμπερτ Γουάιζ που συναντούσε προβλήματα λόγω των καθυστερήσεων με την παραγωγή της ταινίας Τα Βότσαλα της Άμμου (The Sand Pebbles, 1966) συμφώνησε να αντικαταστήσει τον Γουάιλερ.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο του 1965 στις Ηνωμένες Πολιτείες και κατάφερε να ξεπεράσει για κάμποσα χρόνια την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Gone With the Wind) στην κορυφή των εισπράξεων όλων των εποχών .Η ταινία έχει κάνει συνολικά εισπράξεις 286.214.286 εκατομμυρίων δολαρίων. Με την προσαρμογή του πληθωρισμού, η ταινία βρίσκεται στην τρίτη θέση με τις εμπορικότερες όλων των εποχών πίσω από τα: Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Gone With the Wind) και μετά το Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 4 - Μια Νέα Ελπίδα (Star Wars Episode IV: A New Hope).
Το σάουντρακ της ταινίας πούλησε περισσότερα από 11 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Παρά τη δημοτικότητα της ταινίας οι περισσότεροι κριτικοί της περιόδου δεν ενθουσιάστηκαν. Ο Γουόλτερ Κερ της εφημερίδας New York Herald Tribune είχε γράψει αρνητική κριτική για το μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ αποκαλώντας το: Όχι μόνο γλυκανάλατο για τους στίχους, αλλά γλυκανάλατο επίσης και για τη μουσική του. Με τον ίδιο τρόπο η κριτικός κινηματογράφου Πολίν Κάελ το αποκάλεσε: Η πίτα με τη γλυκιά επικάλυψη που όλοι άνθρωποι θέλουν μάλλον να φάνε και προσέθεσε: Μετατρεπόμαστε σε ηλίθιους όταν πιάνουμε τους εαυτούς μας να μουρμουρίζουμε τα λόγια των αρρωστημένων κι εύπεπτων τραγουδιών. Αυτή η κριτική είχε ως αποτέλεσμα η Κάελ να απολυθεί από το περιοδικό McCall's. Με την πάροδο των χρόνων η κριτικοί φαίνεται ότι άρχισαν να εκτιμούν περισσότερο την ταινία που από το Δεκέμβριο του 2012 φέρει βαθμολογία της τάξης του 84% από την ιστοσελίδα των κριτικών Rotten Tomatoes.
Η ταινία χαρακτηρίστηκε από διχογνωμία κατά την κυκλοφορία της σε Αυστρία και Γερμανία, καθώς οι συγκρίσεις που έγιναν μεταξύ της Μελωδίας της Ευτυχίας και της δημοφιλούς ταινίας του 1956 Die Trapp-Familie ήταν ουκ ολίγες. Η ταινία Die Trapp-Familie αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ και μαζί με τη συνέχεια της Die Trapp-Familie in Amerika του 1958 αποτελούν για τις γερμανόφωνες χώρες την πραγματική ιστορία της οικογένειας φον Τραπ. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ του 1994 με τίτλο: From Fact to Phenomenon: The Real Story of the von Trapp Family Singers, η ταινία υπέστη αρχικά περικοπές λόγω του έντονου αντιναζιστικού ύφους. Οι Αυστριακοί ειδικά απεχθάνονταν τον τρόπο με τον οποίον απεικονιζόταν ο Εθνικοσοσιαλισμός στη χώρα τους. Υπήρξαν λοιπόν πιέσεις για την περικοπή της τρίτης πράξης της ταινίας που ξεκινάει αμέσως μετά το γάμο της Μαρίας με τον πλοίαρχο φον Τραπ και περιέχει σκηνές που απεικονίζουν την Αυστρία μετά την προσάρτηση. Το κλείσιμο της ταινίας με τη Μαρία και τον πλοίαρχο να βαδίζουν τα σκαλιά της εκκλησίας τα πήγε καλά όσον αφορά τις εισπράξεις. Αλλά όταν η 20th Century Fox άσκησε πιέσεις για την επαναπροσάρτηση της τρίτης πράξης το κοινό της ταινίας στην Αυστρία μειώθηκε σημαντικά. Ως αποτέλεσμα στη Αυστρία και τη Γερμανία η ταινία αγνοείται μέχρι και σήμερα.
Η Μελωδία της Ευτυχίας θεωρείται ότι είναι η ταινία που έσωσε την 20th Century Fox από την χρεωκοπία. Σε αυτή την κατάσταση είχε οδηγήσει την εταιρία η πολυέξοδη παραγωγή της ταινίας του 1963 Κλεοπάτρα (Cleopatra), η οποία θεωρήθηκε παταγώδης αποτυχία. Η ταινία επανακυκλοφόρησε το 1973 κάνοντας εισπράξεις 11 εκατομμυρίων.
Η ταινία έλαβε 10 υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας κατηγορία στην οποία επρόκειτο να συναγωνιστεί την ταινία του Ντέιβιντ Λιν Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago, 1965). Τελικά Η Μελωδία της Ευτυχίας υπερίσχυσε του Δόκτωρ Ζιβάγκο κερδίζοντας το Όσκαρ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ρόμπερτ Γουάιζ βραβεύτηκε επίσης με Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Η Τζούλι Άντριους που είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Μαίρη Πόππινς (Mary Poppins, 1964) βρέθηκε και πάλι υποψήφια για το ίδιο βραβείο, χάνοντάς το τελικά από την Τζούλι Κρίστι που κέρδισε για την ταινία του Τζον Σλέσιντζερ Ντάρλινγκ (Darling). Η ταινία κέρδισε συνολικά πέντε βραβεία Όσκαρ.
Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 55η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Κατέλαβε επίσης την 4η θέση στη λίστα με τα καλύτερα 10 μιούζικαλ όλων των εποχών, την 27η θέση στη λίστα 100 Χρόνια... 100 Πάθη, την 41η θεση στη λίστα 100 Χρόνια... 100 Επευφημίες και το τραγούδι The Sound of Music κατέλαβε την 10η θέση στη λίστα με τα 100 καλύτερα κινηματογραφικά τραγούδια.
- Η Αντριους παραλίγο να μην δεχτει τον ρόλο της Μαρία, γιατί της φάνηκε πως έμοιαζε με αυτόν της «Mary Poppins».
- Η «Μελωδία της Ευτυχίας» και «Mary Poppins» κυκλοφόρησαν με 6 μήνες διαφορά.
- H Τ.Aντριους ήταν ήδη σταρ στο Μπρόντγουεϊ με το «Ωραία μου Κυρία». Ομως ο Τζακ Γουόρνερ δεν την έβρισκε ιδιαίτερα ικανή για να πρωταγωνιστήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του «My Fair Lady». Προσέλαβε την Οντρεϊ Χέπμπορν, η οποία δεν μπορούσε να τραγουδήσει (την ντουμπλάρει η Μάρνι Νίξον, η οποία παίζει την «Αδελφή Σοφία» στις πρώτες σκηνές της «Μελωδίας της Ευτυχίας»). Οταν η Αντριους κέρδισε το Οσκαρ για τη «Mary Poppins» φρόντισε να ευχαριστήσει, όλο νόημα, τον Τζακ Γουόρνερ.
- Είναι γνωστό το πόσο μισούσε ο Πλάμερ την ταινία. Ηταν θεατρικός ηθοποιός, σοβαρός, δεν ήθελε με τίποτα να συνδυαστεί το όνομά του με αυτό το «ποταπό μιούζικαλ». Επί χρόνια αναφερόταν σ' αυτό αντί για «Τhe Sound of Music» – «Τhe Sound of Mucus» ή «S&M». Παρομοίαζε το να συναναστρεφεται κανείς την Τζούλι Αντριους με το «να σε χτυπάνε στο κεφάλι με μία ροζ γλυκιά κάρτα Αγίου Βαλεντίνου κάθε μέρα».
- Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουάιζ δεν ήθελε την Μαρία Φον Τραπ στο γύρισμα και μάλιστα δεν έλαβε ποτέ ούτε πρόσκληση για την πρεμιέρα της ταινίας.
- Ελάχιστα ήταν γνωστά για τον πραγματικό Κάπτεν φον Τραπ, οπότε ο Κρίστοφερ Πλάμερ πήγε στο Σάλτσμπουργκ με έναν διερμηνέα κι έκανε έρευνα για να δει τι είδους άνθρωπος ήταν ο ήρωάς του. Γνώρισε έναν ανηψιό του φον Τραπ που του είπε ότι «ο Κάπτεν ήταν ο πιο βαρετός άνθρωπος που θα μπορούσες να γνωρίσεις στη ζωή σου». Δεν ήταν όμως τόσο αυστηρός. Αυτό είναι δημιούργημα της ταινίας και τα παιδιά του ταράχτηκαν τότε με την αποτύπωση του πατέρα τους έτσι. Η Μαρία φον Τραπ ζήτησε από τον Γουάιζ να μαλακώσει το πορτρέτο του λίγο, αλλά ο σκηνοθέτης αρνήθηκε.
- O Nτρέιφους δεν μπορούσε να χορέψει!
- Για το ρόλο των παιδιών είχαν περάσει από ακρόαση οι: Κερτ Ράσελ, Ρίτσαρντ Ντρέιφους, Βερόνικα Κάτραϊτ. Το ρόλο της Βαρώνης θα τον έπαιζε η Γκρέις Κέλι, αλλά είχε ήδη παντρετεί τον Ρενιέ κι αποσυρθεί. Την αντικατέστησε η Ελινορ Πάρκερ που «έφυγε» από τη ζωή το 2013.
- Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία και στη Νότιο Κορέα. Οι αιθουσάρχες την έπαιζαν 4-5 φορές την μέρα σε sold out θέατρα. Ενας αιθουσάρχης στη Σεούλ προσπάθησε να βρει έναν τρόπο για ακόμα περισσότερες προβολές και τον βρήκε: έκοψε όλα τα μιούζικαλ κομμάτια!
- Η Τζούλι Αντριους κι ο Κρίστοφερ Πάλμερ είναι ακόμα κολλητοί φίλοι. Τον ξέρει καλύτερα κι από τις γυναίκες του κι εκείνος της γκρινιάζει ακόμα σαν να είναι γυναίκα του. Φροντίζει πάντα να εμφανίζεται για να τη στηρίξει σε ό,τι εκείνη ανεβάζει. Μετά τον καρκίνο στις φωνητικές της χορδές που τής στοίχισε τη διάσημη φωνή της, η Αντριους έγραψε 29 παιδικά παραμύθια, αλλά δεν μπορούσε να μην τραγουδά. Ανέβασε το «Βίκτωρ, Βικτώρια» στο Μarquis Theater στην Νέα Υόρκη. Μαντέψτε ποιος έκανε μία suprise εμφάνιση λίγο πριν την τελευταία υπόκλιση...
πληροφορίες:wikipedia & flix.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου