Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με
ιστορίες τρόμου στον κινηματογράφο και παραμένει μέχρι και σήμερα ο «μετρ της αγωνίας»,
και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κάποιος.
Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου Φοίτησε αρχικά
σε μία τεχνική σχολή, την «School of Engineering and Navigation» διδασκόμενος
μηχανική, ηλεκτρολογία, ακουστική και ναυπηγική. Για να καλύψει τις βιοποριστικές
ανάγκες του εργάσθηκε σε μία τηλεγραφική εταιρεία, ενώ παρακολουθούσε και
μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και έπιασε σε δουλειά για πρώτη φορά σε
κινηματογραφικό στούντιο του Λονδίνου το 1920 σε παράρτημα της Αμερικανικής «Famous
Players-Lasky» της «Paramount Pictures» στο Λονδίνο.
Η δουλειά του ήταν να
σχεδιάζει τους τίτλους αρχής για όλες τις ταινίες του στούντιο. Μετά από δύο
χρόνια όμως του δόθηκε η ευκαιρία να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Ο
σκηνοθέτης της ταινίας «Always Tell Your Wife» αρρώστησε και ζητήθηκε από τον
Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει για να ολοκληρωθεί η ταινία, οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα
και του ανέθεσαν να γυρίσει την πρώτη του ταινία, που ήταν ο «Αριθμός 13», αν και για
οικονομικούς λόγους, δεν ολοκληρώθηκε ενώ μετά από λίγο καιρό το στούντιο
έκλεισε.
Ο Χίτσκοκ προσλήφθηκε στην «Gainsborough Pictures» ως σεναριογράφος
και σχεδιαστής τίτλων. Το 1925 κατάφερε να σκηνοθετήσει το Pleasure Garden κι
αυτό σηματοδοτεί ουσιαστικά την αρχή της καριέρας του ως σκηνοθέτη.
Μέχρι το 1939 καταφέρνει να γυρίσει 39 ταινίες εκ των οποίων
οι πρώτες 12 είναι του βωβού κινηματογράφου. Το 1929 γυρίζει την πρώτη του
ομιλούσα ταινία με τίτλο «Blackmail», ενώ ακολούθησαν ταινίες όπως «The Man
Who Knew Too Much»(1934), «The 39 Steps» (1935), «Sabotage» (1936), «Young and
Innocent» (1937), «The Lady Vanishes»(1938) και «Jamaica Inn» (1939). Με το
ξεκίνημα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στις ΗΠΑ,
τον Μάρτιο του 1939. Όταν επισκέφθηκε το Χόλιγουντ το 1940, όλοι οι παραγωγοί
των μεγάλων στούντιο του έκλεισαν την πόρτα γιατί πίστευαν ότι δε θα μπορούσε
να κάνει καριέρα στο χώρο! Τελικά, ο μεγάλο-παραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ του
πρόσφερε ένα επταετές συμβόλαιο. Του ανέθεσε αρχικά μια ταινία για τον «Τιτανικό»,
αλλά το σχέδιο τελικά απορρίφθηκε και του ανέθεσε τη «Ρεβέκκα». Η ταινία
κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1940, αλλά φυσικά το Όσκαρ πήγε στον
παραγωγό και όχι στον Χίτσκοκ. Για τα επόμενα 20 χρόνια γύριζε τη μια ταινία
πίσω από την άλλη. Το 1955 συμφώνησε να προλογίζει μια τηλεοπτική σειρά με
τίτλο «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει», η οποία διήρκεσε δέκα χρόνια!
Επειδή δεν πρόλαβε να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου «Οι
Διαβολογυναίκες» -που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Ανρί-Ζωρζ Κλουζό το 1955-
ζήτησε από τους συγγραφείς, τον Πιερ Μπουαλό και τον Τομά Ναρσεζεράκ, να του
γράψουν ένα διήγημα αποκλειστικά για αυτόν, και αυτό ήταν το βιβλίο «From Among
the Dead», το οποίο γυρίστηκε στην μεγάλη οθόνη με τον τίτλο Vertigo (Δεσμώτης
του Ιλίγγου).
Είναι γνωστό ότι προτιμούσε πάντα τις ξανθές & πανέμορφες πρωταγωνίστριες
όπως η Τζόαν Φοντέιν, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Μάρλεν Ντίτριχ, η Γκρέις Κέλι, η
Κιμ Νόβακ, η Τζάνετ Λι, η Ντόρις Ντέι, η Εύα Μαρί Σεντ, η Βέρα Μάιλς και η Τίπι
Χέντρεν, ενώ από άντρες πρωταγωνιστές επέλεγε τους διασημότερους ηθοποιούς της εποχής όπως Τσαρλς Λότον, Λόρενς
Ολίβιε, Τζέιμς Στιούαρτ, Κάρι Γκραντ, Κλοντ Ρέινς, Γκρέγκορι Πεκ, Χένρι Φόντα,
Σον Κόνερι, Μοντγκόμερι Κλιφτ και Πολ Νιούμαν.
Προτάθηκε πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 («Ρεβέκκα»),
το 1945 («Στον ίσκιο του θανάτου»/«Ναυαγοί») το 1946 («Νύχτα Αγωνίας»), το 1955
(«Σιωπηλός Μάρτυς») και το 1961 («Ψυχώ»), αλλά δεν το κέρδισε ποτέ.Όταν τον
ρώτησαν για τα Όσκαρς και τις υποψηφιότητες του αλλά όχι νίκες του, εκείνος είπε
:«Πάντα παράνυμφος, ποτέ νύφη»! Το «Psycho» είναι η πιο γνωστή του ταινία, λόγω
του σεναρίου, της διασημότερης σκηνή φόνου του παγκόσμιου κινηματογράφου όπου η
ηρωίδα μαχαιρώνεται στο ντους υπό τους ήχους του βιολιού του Bernard Herrmann,
γιατί ο Hitchcock έδινε μεγάλη σημασία στην μουσική επένδυση των ταινιών του
και για το λόγο αυτό συνεργαζόταν φυσικά με τους σπουδαιότερους συνθέτες του
Χόλιγουντ.Μετά την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του «Ψυχώ» άρχισε να
σκηνοθετεί ταινίες όλο και πιο αραιά. Από το 1977 μέχρι και το θάνατό του το
1980, δούλευε πάνω στη δημιουργία ενός φιλμ με τίτλο «The Short Night».Ο σεναριογράφος
Ντέιβιντ Φρίμαν εξέδωσε την τελική εκδοχή του σεναρίου μετά το θάνατό του Άλφρεντ.Συχνά
δήλωνε ότι η αγαπημένη του ταινία ήταν Το Χέρι που Σκοτώνει («Shadow of a Doubt»)
και ότι ο Λουίς Μπουνιουέλ ήταν ο καλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών. Επίσης,
ο ίδιος θεωρούσε ότι η πρώτη του ταινία αληθινά ήταν ο «Ένοικος».Ο Σαλβαδόρ
Νταλί συμμετείχε στους σχεδιασμούς της σεκάνς του ονείρου που βλέπει ο
Γκρέγκορι Πεκ στην ταινία «Νύχτα Αγωνίας».
Ο Hitchcock είχε αδυναμία στις φάρσες και λάτρευε να παρατηρεί τις αντιδράσεις των
άλλων. Συνολικά γύρισε περισσότερες από
50 ταινίες, οι περισσότερες από αυτές ήταν ταινίες τρόμου & ψυχολογικά
θρίλερ Έξι από αυτές απέσπασαν 50 υποψηφιότητες.Η πρώτη έγχρωμη ταινία του ήταν
το «Rope» το 1948, η οποία επίσης θεωρείται πειραματική και πρωτοποριακή επειδή
είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου με μία κάμερα και χωρίς κανένα μοντάζ. Ο Hitchcock
πάρα πολλες φορές εμφανίζονταν στα trailers των ταινιών του και σχεδόν πάντα έκανε ένα «πέρασμα» σε
αυτές για λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Στα γυρίσματα των ταινιών του πήγαινε ντυμένος πάντα με
κοστούμι, ενώ μισούσε τα γυρίσματα εκτός πλατό γιατί προτιμούσε την ασφάλεια
του στούντιο όπου μπορούσε να έχει τα πάντα υπό τον έλεγχο του. Αν παρατηρήσεις
οι αρκετές ταινίες του περιλαμβάνουν ειδικά εφέ ώστε να φαίνεται πως βρίσκονται
σε εξωτερικό χώρο. Με τη σύζυγό του,
Alma Reville αποκτήσαν μια κόρη -την Patricia- η οποία έπαιξε σε τρεις ταινίες {Stage
Fright (1950), Strangers on A Train (1951) &Psycho (1960) του πατέρα της.
Το 1963 ο σκηνοθέτης δηλώσε: «Φοβάμαι τις ίδιες μου τις
ταινίες. Ποτέ δεν πάω να τις δω. Δεν ξέρω πως ο κόσμος αντέχει να βλέπει τις
ταινίες μου.». Το 1968 παρέλαβε το «Irving G. Thalberg Memorial Award» για τη
συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο και λέγοντας μόνο πέντε λέξεις (ρεκόρ μικρότερης ομιλίας σε
βράβευση): «Thank you… very much indeed» («Σας ευχαριστώ
πάρα πολύ»). Το 1972 επέστρεψε στο Λονδίνο για να σκηνοθετήσει την προτελευταία
του ταινία “Frenzy” (1972) και ξαναγυρίζει στην Αμερική όπου και σκηνοθετεί την
τελευταία ταινία του “Family Plot” (1976). Λίγους μήνες πριν το θάνατο του -στις
29 Απριλίου 1980 από νεφρική ανεπάρκεια- η Βασίλισσα Ελισάβετ τον έχρισε ιππότη
και του απένειμε τον τίτλο του «Sir».
24 πράγματα που μάλλον δεν γνωρίζεις για τον Α. Hitchcock:
1)\Με τη σύζυγό του, είχε μια μέρα διαφορά καθώς
εκείνος γεννήθηκε στις 13 και εκείνη στις 14 Αυγούστου του 1899.
2)Σε ένα πάρτι που είχε κάνει, ντύθηκε γυναίκα. Τα
ρούχα και τα αξεσουάρ που χρησιμοποίησε τα αποθήκευσε στο γραφείο του. Μετά το
θάνατό του και όταν καθαρίστηκε το γραφείο, τα συγκεκριμένα αντικείμενα δε
βρέθηκαν και μέχρι σήμερα είναι άγνωστο αν βρίσκονται κάπου.
3)Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν υποχρεωμένος να
στέκεται στην άκρη του κρεβατιού της μητέρας του και να της λέει πώς πέρασε τη
μέρα του.
4) Του άρεσε να κάνει κοντινά πλάνα στα χτενίσματα.
5)Επέλεγε κατά κύριο λόγο, ξανθές πρωταγωνίστριες
για τις ταινίες του, όπως οι: Anny
Ondra, Madeleine Carroll, Joan Fontaine, Ingrid Bergman, Grace Kelly, Eva
Marie Saint, Kim
Novak, Vera Miles, Janet
Leigh και Tippi Hedren.
6)Η δουλειά του είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί
ο όρος «Χιτσκοκικό» που αφορά τα θρίλερ
με σασπένς.
7)Κατά την άποψή του, η καλύτερη ταινία που έχει
σκηνοθετήσει είναι το «Shadow
of a Doubt», ενώ εκείνη που του άρεσε λιγότερο, ήταν
η «Champagne»(1928).
8) Ήταν φίλαθλος της West Ham και είχε εκμυστηρευτεί στους συναδέλφους
του ότι ήταν συνδρομητής σε αγγλικές εφημερίδες ώστε να μαθαίνει τα νέα της
αγαπημένης του ομάδας.
9)Εκτός από την αστυνομία, ο Alfred Hitchcock είχε άλλη μια φοβία… τα αυγά!
10)
Ο Walt
Disney αρνήθηκε στον Hitchcock να γυρίσει ταινία του καθώς
θεωρούσε ως αηδιαστική την ταινία Ψυχώ.
11)Το 1939, είχε προτείνει κάποιες βελτιώσεις στην
ταινία ''Όσα παίρνει ο άνεμος'' ωστόσο απορρίφθηκαν και δεν συμπεριλήφθηκαν
στην ταινία.
12) Όταν κέρδισε το βραβείο Lifetime Achievement το 1979 είχε πει αστειευόμενος
στους φίλους του ότι έπρεπε να πεθάνει σύντομα. Τραγική ειρωνεία, πέθανε ένα
χρόνο μετά.
13)Η ταινία του, Dial M for Murder (1954), ξαναβγήκε το 1980 σε 3D.
14)Από το 1942 μέχρι τον θάνατό του, έμενε στην
Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην οδό, 10957 Bellagio.
15)
Το 1962 αρνήθηκε τον βρετανικό τίτλο του
Ταξιάρχη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Commander of the Order of the British Empire).
16)
Είχε εκμυστηρευτεί στον François
Truffaut (έναν
εκ των ιδρυτών του γαλλικού Νέου Κύματος) ότι ενώ πριν το φιλμ The Lodger: A
Story of the London Fog, είχε κάνει δυο ταινίες, τη συγκεκριμένη
τη θεωρούσε ντεμπούτο του.
17)Στις 2 Αυγούστου του 1968 είχε επισκεφτεί τη
Φιλανδία για να δει τοποθεσίες για το γύρισμα της ταινίας "The Short Night" που τελικά δεν έγινε ποτέ. Όταν
ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους γιατί είναι τόσο δημοφιλής εκείνος απάντησε
''Όλοι θέλουν να τρομάζουν''.
18) Όσο για το 'The Short Night'', δούλευε το φιλμ από το 1977 μέχρι τον
θάνατό του. Το μεγαλύτερο μέρος του σεναρίου έγραψε ο David Freeman το οποίο κυκλοφόρησε μετά το
θάνατο του Hitchcock.
19)
Κατά τη διάρκεια της παραγωγής της σειράς ''Alfred Hitchcock Presents'', όποτε παρουσιαζόταν
πρόβλημα ο Alfred
Hitchcock
κρυβόταν από την παραγωγό, Joan
Harrison.
Αγαπημένη του κρυψώνα ήταν πίσω από τον καναπέ του γραφείου του!
20)Παρόλο που ο Alfred Hitchcock ήταν 5 φορές υποψήφιος για
Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και 3 στις Κάννες, ποτέ δεν κέρδισε προς έκπληξη
πολλών φαν και κριτικών.
21)Απέφευγε τις κοσμικές εκδηλώσεις και προτιμούσε
να περνά τα απογεύματα με την οικογένειά του.
22) Για να σιγουρευτεί ότι η πιο σημαντική σκηνή του
«Ψυχώ» με την ανακάλυψη του πτώματος της Mrs. Bates, το οποίο ήταν ντυμένο και
καθισμένο σε μια κουνιστή πολυθρόνα ήταν απόλυτα σωστή, το τοποθέτησε στο
καμαρίνι της πρωταγωνίστριας, Janet Leigh, και με βάση τη σοβαρότητα και την
ισχύ του ουρλιαχτού ενός πραγματικού τρόμου, εκτίμησε ποιο πτώμα θα ερέθιζε τις
αντιδράσεις του κοινού.
23)Η πατρική φιγούρα δεν παίζει κανένα ρόλο στις
ταινίες του Alfred Hitchcock λόγω ενός τραυματικού γεγονότος που συνέβη στην
παιδική του ηλικία (όταν ήταν πέντε ετών), όταν ο πατέρας του τον έστειλε στη
δημοτική αστυνομία με ένα σημείωμα, το οποίο έγραφε πόσο κακό παιδί ήταν ο
Alfred, οπότε ο αστυνομικός έπρεπε να τον βάλει σ’ ένα κελί. Ο αστυνομικός
είπε: «Αυτό κάνουμε στα άτακτα παιδιά», κάτι που για ένα παιδί ήταν τόσο
ανατριχιαστικό όσο και οτιδήποτε στα έργα του Hitchcock. O Hitchcock δεν έμεινε
για πολύ στη φυλακή, φυσικά, αλλά το χρονικό αυτό διάστημα του άφησε ένα
αψεγάδιαστο σημάδι στην ψυχή και, κατά συνέπεια, στις ταινίες του.
24)Η κλασική πια ταινία του «Τα πουλιά», ένα
ανεξήγητο κύμα βίαιων πουλιών πολιορκεί μια μικρή πόλη. Κάποια στιγμή στην
ταινία, η πρωταγωνίστρια, Tippi Hedren, γίνεται θύμα επίθεσης από τα πουλιά στη
σοφίτα. Ο Hitchcock αποφάσισε ότι γι’ αυτή τη σκηνή, τα πουλιά θα έπρεπε να
είναι αληθινά και όχι μηχανικά, όπως όλοι θα περίμεναν. Η Τ.Hedren το έμαθε όμως
όταν έφτασε στο πλατό γυρισμάτων και για επτά(!) επίπονες μέρες, τα πουλιά ήταν
δεμένα στο χέρι της με ελαστικά σχοινιά όπου την τσιμπούσαν και την τραυμάτιζαν
σε πρόσωπο και σώμα ακόμα και τα μάτια, ακόμα πουλιά πετούσαν επάνω της. Το
μαρτύριο της πρωταγωνίστριας σταμάτησε όταν ο γιατρός σταμάτησε τα γυρίσματα
ώστε η Hedren να αναρρώσει ρωτώντας τον: «Τι προσπαθείς να κάνεις, να τη σκοτώσεις;»
κάτι που ενόχλησε τον Hitchcock, γιατί επέμενε ότι έπρεπε να συνεχιστεί το
γύρισμα.
Φιλμογραφία
- Αγγλική περίοδος:
-
- Αριθμός 13 (Number 13, 1922)
- O κήπος των ηδονών(The Pleasure Garden) (1925)
- Ο αετός του βουνού (The Mountain Eagle) (1926)
- Ο Ενοικιαστής (The Lodger )(1927), σε γραφείο εφημερίδας (3') και στον όχλο σε μια σύλληψη (92')
- Το Ρίνγκ (The Ring) (1927)
- Κατήφορος (Downhill)(1927)
- Η Πριγκίπισσα της Σαμπάνιας (Champagne) (1928)
- Εύκολη αρετή (Easy Virtue) (1928), διασχίζοντας ένα γήπεδο τένις (15')
- Η γυναίκα του αγρότη (The Farmer's Wife) (1928)
- Σκότωσα για την Τιμή μου (Blackmail, 1929), στον υπόγειο (11')
- Εξιλέωσις Δικαίου (The Manxman) (1929)
- Elstree Calling (1930)
- Η Ήρα και το παγόνι (Juno and the Paycock) (1930)
- Έγκλημα (Murder!) (1930), στον χώρο του εγκλήματος (60')
- Το παιχνίδι της σάρκας ( The Skin Game ) (1931)
- Mary (1931)
- Περιπέτειες Νεόπλουτων (Rich and Strange) (1931)
- Νούμερο δεκαεπτά (Number Seventeen) (1932)
- Βιεννέζικα βαλς (Waltzes from Vienna) (1933)
- Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά (The Man who Knew too Much, 1934)
- Τα 39 σκαλοπάτια (The 39 Steps, 1935), έξω από ένα θέατρο (7')
- Σαμποτάζ (Sabotage, 1936)
- Μυστικός πράκτωρ (Secret Agent) (1936)
- Νέος και αθώος (Young and Innocent, 1937), ως φωτογράφος στο δικαστήριο (15')
- Η Κυρία Εξαφανίζεται / Η Εξαφάνιση της Κυρίας (The Lady Vanishes, 1938), στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού Victoria (90')
- Η Ταβέρνα της Τζαμάικα (Jamaica Inn, 1939)
- Αμερικάνικη περίοδος:
-
- Ρεβέκκα (Rebecca, 1940), περνώντας δίπλα από έναν τηλεφωνικό θάλαμο (123')
- Πριν από τη Θύελλα / Ξένος Ανταποκριτής (Foreign Correspondent, 1940), δίπλα από ένα κουτί εφημερίδων (11')
- Δε σε Θέλω πια / Ο κύριος και η κυρία Σμιθ (Mr. and Mrs. Smith, 1941), περνώντας έξω από το κτίριο του κ. Σμιθ (41')
- Υποψίες (Suspicion, 1941), στο ταχυδρομικό κουτί του χωριού (45')
- Σαμποτέρ (Saboteur, 1942), δίπλα από ένα κουτί εφημερίδων (60')
- Το Χέρι που Σκοτώνει / Στη Σκιά της Αμφιβολίας (Shadow Of A Doubt, 1943), στο τραίνο προς Σάντα Ρόζα (17')
- Περιπέτεια στη Μαδαγασκάρη (Aventure Malgache) (1944) - μικρού μήκους
- Καλό ταξίδι (Bon Voyage) (1944) - μικρού μήκους
- Στον ίσκιο του θανάτου/Ναυαγοί (Lifeboat, 1944), στην εφημερίδα ως διαφήμιση (25')
- Νύχτα Αγωνίας (Spellbound, 1945), στον ουρανοξύστη Empire State Building (36')
- Υπόθεση Νοτόριους (Notorious, 1946), στο πάρτι του Άλεξ Σεμπάστιαν (64')
- Υπόθεση Παραντάιν (The Paradine Case, 1947), στον σταθμό του τρένου (36')
- Ο Βρόχος / Η Θηλιά (Rope, 1948), διασχίζοντας το δρόμο (1') και η σιλουέτα από νέον-φως (52')
- Στον Αστερισμό του Αιγόκερω (Under Capricorn, 1949), στην παρέλαση Σίδνεϊ (3') και στα σκαλιά του κυβερνητικού κτιρίου (14')
- Πονεμένο Ρομάντζο / Ο Δολοφόνος Έρχεται Κάθε Βράδυ (Stage Fright, 1950) στο δρόμο (38')
- Ο Άγνωστος του Εξπρές (Strangers on a Train, 1951), όταν επιβιβάζεται στο τρένο (10')
- Η Εξομολόγηση (I Confess, 1953), στην κορυφή της σκάλας στο Κεμπέκ (1')
- Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως (Dial M for Murder, 1954), σε μια αναμνηστική φωτογραφία (13')
- Σιωπηλός Μάρτυς (Rear Window, 1954), διορθώνοντας ένα ρολόι (25')
- Το Κυνήγι του Κλέφτη (To Catch a Thief, 1955), επιβάτης σε ένα λεωφορείο (10')
- Ποιος σκότωσε το Χάρι; (The Trouble with Harry, 1956), περνώντας έξω από μια έκθεση (21')
- Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά (The Man Who Knew Too Much, 1956), στην αγορά του Μαρόκου (25')
- 13 Εγκλήματα Ζητούν Ένοχο / Ο Λάθος Άνθρωπος (The Wrong Man, 1956)
- Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo, 1958), διασχίζοντας ένα ναυπηγείο (10')
- Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων (North by Northwest, 1959), χάνοντας το λεωφορείο (2')
- Ψυχώ (Psycho, 1960), περνώντας έξω από το γραφείο της Μάριον Κρέιν (7')
- Τα Πουλιά (The Birds, 1963), φεύγοντας από ένα κατάστημα ζώων (2')
- Μάρνι (Marnie, 1964), βγαίνοντας από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (5')
- Το σχισμένο παραπέτασμα (Torn Curtain, 1966), καθήμενος στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου (8')
- Τοπάζ (Topaz, 1969), στο αεροδρόμιο Λα Γκουάρντια της Νέας Υόρκης (28')
- Φρενίτις (Frenzy, 1972), σε μια πολιτική διαδήλωση (3')
- Οικογενειακή συνωμοσία (Family Plot, 1976), εμφάνιση της σιλουέτας του έξω από ένα γραφείο (40')[8]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου