Παγκόσμια ημέρα φιλίας σήμερα όμως αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στα άτομα που που υπήρξαν φίλοι ή δεν τελικά δεν έγιναν, γιατί οι πραγματικοί μας φίλοι αποδεικνύουν με τον δικό τους τρόπο ότι μας νοιάζονται και δεν χρειάζονται καμιά παγκόσμια ημέρα για να γιορτάσουν μαζί μας.
Σ όλους σχεδόν έχει συμβεί μέσα στα χρόνια να χάσουν ανθρώπους που τους θεωρούσαν φίλους αλλά και τους άλλους που μπορεί να μπήκαν λίγο στην καρδιά μας, όμως στην δική τους δεν υπήρχε χώρος.
Αν το σκεφτείς όμως απ όλους αυτούς στο τέλος οι κερδισμένοι ήμασταν εμείς, γιατί πήραμε μαθήματα χρήσιμα και εκείνοι έχασαν ανθρώπους που θα τους έκαναν καλό.
Ζωή είναι αυτή, γεμάτη ανατροπές και περιπέτειες.
Και φυσικά πάντα σημασία θα έχει το ταξίδι.
Τα μαθήματα που πήρα εγώ ήταν σημαντικά, με ξύπνησαν μ έναν τρόπο ξαφνικό, απότομο και η φούσκα που ζούσα έσκασε, ωρίμασα, είδα τα πράγματα διαφορετικά, από μια νέα διαφορετική σκοπιά.
Άλλαξα λίγο, ήταν για καλό όμως. Το δικό μου.
Αν και μετά τα μέσα της τρίτης μου δεκαετίας, έμαθα πως δεν χρειάζεται να τα δίνεις όλα στους άλλους, χρειάζονται όρια, να είσαι επιφυλακτικος και έτοιμος για ότι επιφυλάσσει το μέλλον.
Να δένεσαι με τους φίλους ή όσους θεωρείς φίλους, όμως όχι τόσο στενά γιατί μετά το σημάδι που αφήνει το σκοινί αφήνει το στίγμα του και αργεί να επανέλθει το δέρμα στην αρχική του κατάσταση.
Πόνεσα, στεναχωρέθηκα, αναρωτήθηκα, ένιωσα μοναξιά και πικρία, πληγώθηκα, θύμωσα και έχασα την εμπιστοσύνη μου στο τέλος. Άτομα που πίστεψα, τους στάθηκα, νοιάστηκα λες και ήταν οικογένεια, μόλις δεν με είχαν ανάγκη, ξεχάσαν και το κουράγιο και τα αστεία και τις συζητήσεις και ότι ήμουν εκεί τότε που άλλοι δεν έδιναν σημασία.
Πουφφφ και έγινα ανάμνηση ή ακόμα χειρότερα, λες και δεν υπήρξα ποτέ.
Ξέρω πως δεν θα είμαι πια ο ίδιος, ξέρω πια πως να ελέγχω την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση και ένα ερώτημα να ακούγεται από μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου..''Αξίζει τον κόπο;''
Κάποιες φόρες πιάνω τον εαυτό μου να μετανιώνει για όσα έκανε για φίλους δεν φέρθηκαν όπως μου άξιζε αλλά και για τους άλλους που δεν εκτίμησαν τίποτα, γιατί όλα στις πράξεις φαίνονται.
Αχάριστα άτομα που μπορεί να ξεστομιζόσουν (καιρό μετά φυσικά) τη φράση ''και ποιος σου είπε να το κάνεις;''
Ότι ενδιαφέρθηκα για ανθρώπους που τώρα ούτε καν θα αναρωτιουνται τι κάνω, δεν με λυπεί πια αλλά με κάνει να βλέπω ξεκάθαρα πια, ότι δεν άξιζαν και πως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική απ αυτή που πίστευα ή που ήθελα να πιστεύω. Όχι, δε μετανιώνω, ίσα ίσα που καμαρώνω για τον εαυτό μου, την καλή μου πρόθεση, την έλλειψη πονηριάς και δεύτερων σκέψεων.
Καθαρή συνείδηση, μια ψυχή γεμάτη αγάπη και μια καρδιά με πολλές ρωγμές όμως δυνατή.
Θα πει κάποιος ''μεγάλη σημασία δίνεις''.
Δεν είμαι ρομπότ, ούτε άκαρδος για να αδιαφορώ και να αφήνω πίσω μου ανθρώπους που πίστεψα πολύ.
Ο χρόνος κλείνει τις πληγές και σε κάνει να συγχωρείς, όχι όμως να ξεχνάς, γιατί αλλιώς δεν θα έχεις πάρει κανένα μάθημα.
Αυτό που με τρομάζει κάποιες φορές όταν χάνομαι σε θύμησες είναι ότι έπεσα τόσο έξω που έφτασα στο σημείο να μην αναγνωρίζω πρόσωπα που θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως τα ξέρω καλά.
Τώρα πια θα ακούω ιστορίες και θα δίνω συμβουλές όταν ερωτηθώ, θα νοιάζομαι χωρίς να κάνω τα προβλήματα των άλλων δικά μου και δεν θα ψάχνω να βρίσκω εγώ τις λύσεις ''βασανίζοντας'' το μυαλό μου μέχρι να τους ξαναδώ να χαμογελούν.
Ναι, άλλαξα και μαθαίνω να συνηθίζω τη νέα λίγο πιο ψυχρή εκδοχή μου και ευχαριστώ εκείνα τα άτομα που με βοήθησαν, έστω και αν κατά βάθος μου λείπουν ακόμα.
Γιατί οι φίλοι είναι πολύτιμοι και μετρημένοι στα δάχτυλα, οπότε αν λιγοστεύουν η απώλεια δεν περνάει απαρατήρητη.
Μεγάλες προσδοκίες από μικρούς ανθρώπους και μια τεράστια απογοήτευση, που θα θυμάσαι καλά, χωρίς όμως να νιώθω τίποτα. Αυτό παίρνει καιρό.
Έμαθα πως το σύμπαν ακούει πάντα και το σημαντικό είναι να το ακούς και συ, να διαβάζεις σωστά τα σήματα που στέλνει και πως το καλό επιστρέφει πάντα, τις περισσότερες φορές όμως από κει που δεν το περιμένεις.
Ναι είναι σπουδαίο να παριστάνεις τον υπερήρωα, όμως μετά πρέπει να εξαφανίζεσαι και αν είναι να έρθει το ''ευχαριστώ'' (με πράξεις φυσικά) θα συμβεί και σε βρει.
Καλό είναι να κλείνουν κεφάλαια και να γράφονται καινούργια με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όλα όμως θα δημιουργούν το βιβλίο της ζωής μας και τα πάντα που συνέβησαν και θα συμβούν, καλά και άσχημα, θα είναι για καλό στο τέλος.
Άργησα πολλά χρόνια να το καταλάβω και το σύμπαν όταν είδε πως δεν άκουγα μου έδωσε το πιο ''χαστούκι'' απ όλα. Εντάξει όμως, τώρα πια έγινα σοφότερος και πιο δυνατός.
Δεν τους χρωστάω τίποτα, μου χρωστούν και αυτό το χρέος δεν θα πληρωθεί ποτέ γιατί οι αγνώμονες δεν αλλάζουν, δεν νιώθουν καμιά υποχρέωση.
''Άραγε πως να κοιμούνται τα βράδια όταν σε αγνοούν;'' αναρωτιόμουν.
''Μια χαρά'' είναι η απάντηση, γιατί όχι μόνο δεν ξέρουν να εκτιμούν και να νοιάζονται αλλά και δεν μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά. Πόσο λυπηρό..
Τα πιο σκληρά μαθήματα στη ζωή σου τα δίνουν όλοι αυτοί, όμως έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς δυο φορές περισσότερο εκείνους που έχουν λιγότερα και σ αγαπούν, σε θυμούνται και σε εκτιμούν.
Δυο χρόνια, πολλές περίεργες στιγμές αδιαφορίας και χιλιάδες tweets αργότερα, ξαναβρήκα τον εαυτό μου και έγινα αυτός που έπρεπε να ήμουν για να μην πληγώνομαι τόσο εύκολα.
Και σ αυτό το περιπετειωδες ταξίδι με βοήθησαν οι φίλοι μου και κάποιοι διαδικτυακοί που δεν είχαν κανέναν λόγο να το κάνουν.
Μου έδωσαν το χτύπημα στην πλάτη που τόσο χρειαζόμουν αλλά και την σπρωξιά για να πάω ένα βήμα παρακάτω. Τα έχω στην καρδιά μου αυτά άτομα και πάντα θα τους θυμάμαι.
Στη σκηνή μιας ταινίας ακούγεται το εξής:
'' Μερικές φορές αναρωτιέμαι για την ζωή μου. Έχω μια μικρή μια ασήμαντη ζωή, πολύτιμη αλλά ασήμαντη.
Και αναρωτιέμαι..
Το κάνω επειδή μου επειδή μου αρέσει ή επειδή δεν ήμουν αρκετά γενναίος.
Όσα βλέπω μου θυμίζουν κάτι που διάβασα. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο;
Δεν θέλω απάντηση, απλώς στέλνω αυτό το κοσμικό ερώτημα στο κενό''..
Χάνοντας ανθρώπους ανακαλύπτεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου, μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου και πάντα το κάλο νικάει..
Chris xx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου