Happy City

 Marlon Brando πέθανε την 1η Ιουλίου του 2004, έχοντας στο ενεργητικό του 3 γάμους, 9 βιολογικά και 3 θετά παιδιά, 2 βραβεία Οσκαρ και μια απίστευτη καριέρα.
Γεννήθηκε στην Ομάχα της Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924.
Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα (Santa Ana) της Καλιφόρνιας. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.
Το υποκριτικό ταλέντο ήταν έμφυτο, έτσι αποφάσισε να πάει στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει υποκριτική στο New School και στην συνέχεια στο Actors' Studio, στο οποίο διευθυντες ήταν ο Λη Στράσμπεργκ (Lee Strasberg) και η Στέλλα Άντλερ (Stella Adler).
Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη μαμά (I Remember Mama), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.

Το 1950 ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Το κορμί μου σου ανήκει (The Men).
Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) και Ιούλιος Καίσαρ (Julius Caesar, 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979). Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ. Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν το Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.

Πολύ συχνά αυτοσχεδίαζε και είχε τη φήμη του δύσκολου συνεργάτη, κάτι που γνώριζε καλά ο Burt Reynolds αφού το 1972 ο Brando έθεσε βέτο για τη συμμετοχή του στο ρόλο του Santino Corleone στο «Νονό».

Αντίστοιχη ιστορία και στα γυρίσματα του «The Score» το 2001, όπου αρνήθηκε να είναι την ίδια στιγμή παρών στα γυρίσματα ο σκηνοθέτης της ταινίας, Frank Oz. Ο Oz είχε σκηνοθετήσει τα «Muppets» και ο Brandon τον αποκαλούσε «Miss Piggy». Δύο χρόνια πριν αρνηθεί το Όσκαρ για τον «Νονό» (στην απονομή του 1973 έστειλε μία υποτίθεται Ινδιάνα να βγάλει λόγο αντ’ αυτού υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των ιθαγενών της Αμερικής) έκανε αίτηση στην αμερικανική ακαδημία κινηματογράφου να του αντικαταστήσει το χρυσό αγαλματίδιο, που είχε κερδίσει το 1954 για την ερμηνεία του στην ταινία «Το Λιμάνι της Αγωνίας» το οποίο είχε κλαπεί.
Πριν από την κλοπή βέβαια, το χρησιμοποιούσε για να κρατάει ανοιχτή μία πόρτα στο σπίτι του.
Η επιμονή του με τους ιθαγενείς προέρχονταν από την ίδια του την καταγωγή καθώς και ήταν απόγονος των Ομάχα της Νεμπράσκα από την πλευρά της μητέρας του.
Το 1966 αγόρασε ένα νησί. Τον προσωπικό του παράδεισο στην Πολυνησία που είναι γνωστό ως Tetiaroa.
Ο γιος του Miko C. Brando υπήρξε προσωπικός σωματοφύλακας του Michael Jackson, με τον οποίο ο ίδιος ήταν πολύ στενός φίλος.
Για την σύντομη εμφάνισή του στο «Superman» το 1978, πήρε περισσότερα χρήματα από τον Christopher Reeve, ο οποίος ήταν πρωταγωνιστής ενώ αργότερα έκανε μήνυση στην παραγωγή ζητώντας ποσοστά από τα κέρδη.
Αρνούνταν να απομνημονεύει τις ατάκες του και χρησιμοποιούσε κάρτες για να θυμάται τους ρόλους του.

Έλεγε ότι συνεχίζει να κάνει ταινίες για να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα που χρειαζόταν για να κάνει μία σωστή ταινία για τους ιθαγενείς της Αμερικής. Η ταινία βέβαια ποτέ δεν έγινε. Η υπογραφή του ήταν τόσο πολύτιμη, που πολλά προσωπικά του τσεκ δεν εξαργυρώθηκαν ποτέ καθώς η αξία τους ήταν πολύ πιο ακριβή από το ποσό που αναγραφόταν.
Το όνομά του έχει αναφερθεί σε ταινίες όπως το «La dolce vita» αλλά και σε στίχους τραγουδιών. Madonna, Slipknot, Elton John, Robbie Williams, The Killers ακόμα και ο Russell Crow έχουν τραγουδήσει γι' αυτόν.

Το 1962 έσπασε το φράγμα του 1 εκατ. δολαρίων ως μισθός σε ταινία. Αργότερα, στο «The Formula» για παράδειγμα του 1980, ο μισθός του ήταν 3 εκατ. δολάρια για γυρίσματα 10 ημερών.

Σε προσωπικό επίπεδο, η ιστορία του ήταν αν μη τι άλλο δραματική. Ο μεγαλύτερός του γιος, ο Christian Brando συνελήφθη το 1990 για το φόνο του Dag Drollet, του συντρόφου της ετεροθαλούς αδερφής του. Η ποινή ήταν 10 χρόνια φυλάκιση και το Ιανουάριο του 1996 αφέθηκε ελεύθερος. Οι φήμες για σχέσεις των αδερφών οργίαζαν ενώ πολλά ακούστηκαν και για τη σεξουαλικότητα του ίδιου του Marlon Brando.
Η κόρη του Cheyenne αυτοκτόνησε το 1995 σε ηλικία μόλις 25 ετών.
Ο Brando πέθανε την 1η Ιουλίου του 2004 σε ηλικία 80 ετών χρεωμενος με υπερογκα ποσα. Έπασχε από παχυσαρκία, πνευμονική ίνωση, διαβήτη, καρδιακή ανεπάρκεια και μια διόγκωση του ήπατος, που υποδήλωνε καρκίνο.
Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στην Ταϊτή και την Κοιλάδα του Θανάτου, στην Ανατολική Καλιφόρνια.