Είναι τελικά το τουιτερ μια λαγουδότρυπα;

Έπεσα στη λαγουδότρυπα του τουιτερ πριν μια δεκαετία περίπου και γύρω στα μισά ξεκίνησα να σχολιάζω δειλά δειλά, μέχρι που ήρθε το 2020 με ένα ριαλιτι που τα έδωσα όλα, πάτησα γκάζι, τελικά πάνω σ ένα δέντρο έπεσα. 

Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει κανόνες και δεν είναι πια για μένα. 

Αρχισα να βαριέμαι και να σκέφτομαι γιατί να γράφω και για ποιους; Μήπως υπάρχει περίπτωση να επηρεάσω κανέναν; 

Στην τελική αν θέλω να πω την άποψη στους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, υπάρχει και η προσωπική συνομιλία.

Έχει χαθεί ο χαβαλές, ο αυθορμητισμός και η πλειοψηφία πια γράφει με σκοπό τα λαικ, κάτι που μπορεί να συνέβαινε και παλαιότερα όμως εγώ να ήμουν πολύ αφελής και ρομαντικός για να το καταλάβω.

Έγινα καχύποπτος όμως και αυτό είναι από τα λίγα θετικά που πήρα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γενικότερα. 

Είναι περίεργη ιστορία η χώρα των θαυμάτων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Ήταν μια περιπέτεια το τουιτερ, ένα ταξίδι που συνάντησα από αλλόκοτα πλασματα, φανατισμένους, αχάριστους και ψεύτες μέχρι και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Στιγμές που γέλασα πολύ, που πικράθηκα, δάκρυσα, παριστανα τον υπερβολικά αισιόδοξο, που μετάνιωσα για όσα έγραψα, που κορόιδεψα τηλεπερσόνες, που νοιαστηκα περισσότερο απ' όσο έπρεπε, που ταυτίστηκα με πρόσωπα που τελικά φορούσαν μάσκες.

Κρατάω μόνο τις καλές στιγμές, τα γέλια, τις συζητήσεις, τα πειράγματα.

Το τουιτερ άλλαξε, υπάρχει φανατισμός (για τα ριαλιτι, την πολιτική), ''γλείψιμο'' σε τηλεπερσόνες καθημερινών εκπομπών και του Σαββατόκυριακου λες και είναι φίλοι τους ή τους συμπαθούν πραγματικά.

Θα μου πεις τους κολακεύει που ασχολούνται απαντώντας ακόμα και σ ένα υβριστικό σχόλιο.

Η κατάσταση είναι τραγελαφικη πλέον.. 

Έχουν δημιουργήσει περσόνες που τώρα πια είναι ξεκάθαρο ότι δεν ανταπροκρινονται στην πραγματικότητα και μπορεί να έχουν εγκλωβιστεί σ αυτές.

Ψεύτες, κολακες, φαντασμενοι, στην πλειοψηφία τους. 

Τα γλυκά ψέματα λένε σ όσους θέλουν να τα ακούσουν. 

Και άντε έχεις απήχηση στο τουιτερ, τι νόημα έχει στο τέλος της μέρας; 

Μόλις κλείνεις το κινητό ή τον υπολογιστή προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα.

Οπότε τι νόημα έχει αν οι ακόλουθοι είναι 50,100,1000 ή 100.000 και γράφεις από το πρωί μέχρι το βράδυ;

Αν παρατηρήσεις τον εαυτό σου ως τρίτος, θα διαπιστώσεις με πόσους ανόητους έχεις ασχοληθεί και πόσες μαλακίες έχεις γράψει για να εντυπωσιάσεις, να το παίξεις έξυπνος, να κουνήσεις το δάχτυλο, θεωρώντας ότι επηρεάζεις με την άποψη σου.

Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, τα έκανα και γω αλλά είμαι μεγάλος για να γράφω σαχλαμάρες, να σχολιάζω ριαλιτοανθρωπους και τρας σελεμπριτς, δεν υπάρχει λόγος να γράφω για τις χαρές και τις μελαγχολίες μου και δεν είμαι πια σε φάση να κρίνω δημόσια κανέναν. Ας κάνει και πει ο καθένας ότι θέλει, δεν θα αλλάξει κανείς κανέναν. 

Και τι μου έμεινε στο τέλος; 3-4 συμπάθειες που έχω μιλήσει, ένα μάθημα που πήρα και ένας φίλος με σάρκα και οστά.

Ίσως να είμαι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ασχολήθηκα με δύο άτομα περισσότερο, για αρνητικους λόγους το ένα και θετικούς το άλλο και στο τέλος το αποτέλεσμα ήταν και τα δύο άτομα να με μπλοκάρουν. 

Και ο νοών νοειτω. 

Ας πρόσεχα. 

Από δω και μπρος θα είναι ο λογαριασμός του μπλογκ κυρίως, καμιά φωτογραφία, κάποιο σχόλιο και κάνοντας κάποιο λαικ, έως εκεί.

Ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, απλώς για μένα δεν είναι πια το τουιτερ. 

Η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τον καθρέφτη.. 

Αυτα από μένα. 

Chris