Η ΚΟΥΚΛΑ ''ΑΝΑΜΠΕΛ'' & ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

α στοιχειωμένα σπίτια και οι δαιμονισμένοι άνθρωποι αποτελούν καθιερωμένες νυχτερινές ιστορίες, συνοδεία πάντα φωτιάς και χαμηλού φωτισμού.
Αν όμως ένα πνεύμα μπορεί να προσδεθεί σε ένα οίκημα, γιατί να μην συμβεί και σε ένα αντικείμενο;
Κι αυτό πράγματι συμβαίνει, ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να πιστεύουν κάποιοι ότι συμβαίνει.

Το «Αγόρι που Κλαίει» (Crying Boy) ήταν μια μαζικά παραγόμενη ρεπροντιξιόν πίνακα του Bruno Amadio που αποδείχθηκε εξαιρετικά δημοφιλής στη Δύση κατά τη δεκαετία του ’50 και ειδικά στις Βρετανικές Νήσους. 

Στη δεκαετία του ’80 βέβαια ο πίνακας θα ζούσε μια δεύτερη δόξα όταν η σκανδαλοθηρική εφημερίδα «The Sun» φιλοξένησε συνέντευξη πυροσβέστη από το Γιορκσάιρ, ο οποίος ισχυρίστηκε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο πίνακας ήταν το μόνο πράγμα που σώθηκε από μια σειρά πυρκαγιών σε σπίτια της περιοχής! Ακόμα και μέσα σε συντρίμμια, με την οικία να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, ο πίνακας έβγαινε πάντα αλώβητος. 

Κι άλλοι πυροσβέστες πιστοποίησαν την ιστορία του, αναφέροντας μάλιστα ότι κανείς τους δεν τόλμησε να πάρει ένα αντίτυπο για το σπίτι του. Η εφημερίδα δεν άφησε βέβαια το θέμα στην ησυχία του, φιλοξενώντας συνεντεύξεις «θυμάτων» και φτάνοντάς το στα άκρα: εγκαινίασε εκστρατεία για τη μαζική αναίρεση της κατάρας, με ανθρώπους να στέλνουν κατά εκατοντάδες τους πίνακες στην εφημερίδα για να τους «κάψει τελετουργικά». Κάποια στιγμή επενέβη βέβαια το BBC, που κατέληξε ότι για το «πυρίμαχο» του πίνακα έφταιγε μια στρώση βερνικιού με άκαυστες ιδιότητες. Ήταν αυτός άραγε ο λόγος για την αντοχή του στη φωτιά ή εξώκοσμες δυνάμεις, όπως ήθελε το tabloid;

Στο Ανατολικό Γιορκσάιρ, όπου τα μυστήρια φαίνεται να μην έχουν τέλος. Η νεκροκεφαλή που σκούζει λοιπόν στην αίθουσα Burton Agnes Hall έχει τη δική της ιστορία: το μέγαρο χτίστηκε επί βασιλείας Ελισάβετ Α’ από τον Sir Henry Griffiths και τις αδερφές του. Μία εξ αυτών αρρώστησε βέβαια βαριά και πριν πεθάνει οι άλλες αδερφές τής υποσχέθηκαν ότι θα αφαιρούσαν το κεφάλι της από το σώμα και θα το κρατούσαν σε ένα από τα δωμάτια της έπαυλης, σε μια στιγμή παραληρήματος θλίψης, φανταζόμαστε.

Κάτι που βέβαια δεν συνέβη, με την κοπέλα να ενταφιάζεται «παραδοσιακά» στον οικογενειακό τάφο. Σε σύντομο όμως διάστημα απόκοσμες κραυγές μέσα στη νύχτα ακούγονταν συνεχώς στο σπίτι, με τις αδερφές να επισκέπτονται τον τάφο και να παγώνουν από τον τρόμο: το κρανίο της άτυχης κοπέλας είχε αποσυντεθεί σε βαθμό που απέμειναν πια μόνο κόκαλα, με το κρανίο να έχει ταυτοχρόνως αποκοπεί από το σώμα. Ο πατέρας μετέφερε τελικά το κεφάλι στο σπίτι, οι κραυγές σταμάτησαν και το περιστατικό θα τελείωνε εκεί αν δεν πέθαιναν κάποια στιγμή οι ένοικοι της κατοικίας. 

Γιατί οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να απαλλαγούν από το μακάβριο κρανίο στο σαλόνι, για να ζήσουν έκπληκτοι σκηνές τρόμου: οι τοίχοι σείονταν κάθε φορά που το κεφάλι εγκατέλειπε την εξώπορτα του σπιτιού, οι πίνακες έπεφταν και κραυγές απόγνωσης δονούσαν την οικία. Οι απόγονοι του Sir Henry συνειδητοποίησαν λοιπόν ότι το κρανίο έπρεπε να παραμείνει εντός σπιτιού, αποφάσισαν ωστόσο να το χτίσουν στον τοίχο για να γλιτώσουν από το μακάβριο θέαμα, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα…

                     

Οι γνωστοί ερευνητές Ed και Lorraine Warren ανέλαβαν την εξιχνίαση του μυστηρίου με τη στοιχειωμένη κούκλα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Η ρετρό κούκλα είχε αγοραστεί ως δώρο από μητέρα για την κόρη της λίγο παλιότερα, με τη φοιτήτρια να τη μεταφέρει στο σπίτι που μοιραζόταν με τη συγκάτοικό της. Κι όπως θα περίμενε κανείς, τα παραφυσικά φαινόμενα άρχισαν να πέφτουν βροχή: η κούκλα φέρεται να είχε την ικανότητα να κινείται(!), με τις κοπέλες να τη βρίσκουν κάθε φορά και σε άλλη θέση. Ακόμα και χειρόγραφα σημειώματα φαίνεται να άφηνε η κούκλα, με τα παιδικά γραμματάκια να τελειώνουν κάθε φορά με το «βοηθήστε με». 

Λίγο αργότερα, λεκέδες αίματος εμφανίζονταν πάνω στο φορεματάκι της κούκλας, με τις κοπέλες να καλούν πνευματιστές και να μαθαίνουν από πρώτο χέρι ότι το φάντασμα ενός 7χρονου κοριτσιού που είχε δολοφονηθεί στο ίδιο ακριβώς σπίτι είχε στοιχειώσει την κούκλα. Επέτρεψαν λοιπόν στο άμοιρο φάντασμα να συνεχίσει τη δαιμονική του πορεία, με τους φίλους ωστόσο των κοριτσιών που δεν ήταν σύμφωνοι με την απόφασή τους να τα βρίσκουν σκούρα: πολυάριθμες επιθέσεις από απόκοσμες δυνάμεις συνέβησαν στην οικία, μόνο σε όσους είχαν αντίρρηση με την παρουσία της κούκλας στο σπίτι!

 Όσο για τους ερευνητές, κατέληξαν ότι πράγματι το πνεύμα του κοριτσιού είχε στοιχειώσει την κούκλα, την οποία μετέφεραν βέβαια βολικά στο μουσείο τους στο Κονέκτικατ (Warren Occult Museum), με την Άναμπελ να συνεχίζει να κινείται μέσα στην προθήκη της και να γρυλίζει κάποιες φορές στους τολμηρούς επισκέπτες…

otherside.gr