ΤΟ ΡΙΑΛΙΤΟΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ

Τα ριάλιτι τα τελευταία χρόνια επέστρεψαν για τα καλά στις οθόνες και μαζί τους και οι φανατικοί τηλεθεατές. Ριάλιτι παντού.

Υπάρχουν οι τηλεθεατές που τα παρακολουθούν για να περνάει η ώρα τους, χωρίς να πολυνοιάζονται και εκείνοι που είναι φανατικοί του είδους και κολλάνε μέχρι να έρθει το επόμενο.

Την διαφορά τη σεζόν 2020-2021 την έκαναν το Big Brother και το Survivor, το ίδιο περιεχόμενο περίπου αλλά  με διαφορετικό περιτύλιγμα.

To πρώτο το παρακολούθησα μέχρι το τέλος, είχα χρόνια να το κάνω και το βρήκα διασκεδαστικό στην αρχή. Υποστήριξα όσο δεν πάει, γέλασα, ταράχτηκα, νευρίασα, μ έβρισαν,άκουσα όσα δεν είχα ακούσει τόσα χρόνια στο twitter, στεναχωρήθηκα. Με ενόχλησε πολύ αυτό που έγινε και το λέω τώρα που πέρασε ο καιρός. Έμαθα όμως πολλά από εκείνη την περίοδο, για τον τρόπο που σκέφτονται, που αντιμετωπίζουν τους άλλους που έχουν διαφορετική άποψη στα social media, τα κριτήρια που ψηφίζουν, τι παίζει πίσω από τον τηλεοπτικό δέκτη. Πως παίζεται το παιχνίδι γενικά. 

Μια ψυχοφθόρα περίοδος που άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. 

Προσωπικά δεν μετάνιωσα, αλλά δεν θα επαναληφθεί..

Μετά απ' όλο αυτό είπα ότι δεν θα ασχοληθώ ποτέ ξανά σοβαρά εως καθόλου.. Αυτό θα το προσπαθήσω και ελπίζω να τα καταφέρω.

Είδα λίγο το house of fame, μια light εκδοχή του Big Brother και για μικρό διάστημα (ούτε δυο μήνες) το ριαλιτι επιβίωσης.

Στο ένα υπήρχε χαβαλές, δεν υπήρχαν καυγάδες, τραγουδούσαν χάλια, περνούσε η ώρα ευχάριστα..

Το άλλο μια Μπεν-Χουρ εκδοχή του ΒΒ.. 

Δεν πήρα θέση αυτή τη φορά στο twitter, όχι γιατί δεν είχα άποψη αλλά γιατί δεν υπήρχε λόγος.

Έβγαλα πολλά συμπεράσματα.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στον ριαλιτοπλανήτη και στους προσωρινούς του κατοίκους του, είναι κάτι μεταξύ εκπομπής της Πάνια και ''Οικογενειακών ιστοριών''. 

Μπιφτεκάνθρωποι, παντελονάτοι, τρας τύποι, τρομακτικοί κλόουν, ανόητοι, νάρκισσοι, θλιβεροί γελωτοποιοί, διπλωμάτες και κάποιοι που είναι νορμάλ, όμως μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αλλόκοτα όντα που κάνουν ότι μπορούν για να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους, για να λατρευτούν από το κοινό, ν' αποκτήσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας και να φυσικά τα κερδίσουν το χρηματικό έπαθλο, με κάθε κόστος. Να ''ξεπουλήσουν'' τα πάντα.

Να προσβάλλουν τους υπόλοιπους, να ''πουλήσουν'' τους φίλους τους, ν' αλλάζουν γνώμη ανά επεισόδιο ώστε να γίνουν αρεστοί σ' όσους περισσότερους μπορούν, να μην υπερασπίζονται εκείνους με τους όποιους έχουν έρθει πιο κοντά και να βγάζουν την ουρά τους απ' έξω, να λένε ψέμματα, να μιλάνε για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, για ήθος, αξίες και αρχές που δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ. 

Όμως αυτά τελικά θέλει ο κόσμος; 

Απ' ότι φαίνεται, ναι, αυτά θέλει η πλειοψηφία του τηλεοπτικού κοινού. Και η απόδειξη είναι οι νικητές των δυο (ΒΒ & Survivor) πιο σκληρών ριάλιτι. 

Το μεγαλύτερο ποσοστό του τηλεοπτικού κοινού ταυτίζεται μ' όλους αυτούς που απενοχοποιουν την κακία, τις τοξικές συμπεριφορές, τον ρατσισμό, κάνοντας τους να νιώθουν ότι δεν ειναι μόνοι τους και πως είναι 'εντάξει' να 'πατάς επί πτωμάτων', να κοροϊδεύεις, να κατηγορείς και να ταπεινώνεις τους άλλους με κάθε ευκαιρία. Επικροτούν ακραίες αντιδράσεις και απαράδεκτες συμπεριφορές.

Υποδοχές σε αεροδρόμια λες και είναι ήρωες, λατρεία λες και έκαναν κάτι ξεχωριστό, κάτι  σπουδαίο, αγνοώντας μάλιστα λεγόμενα και πράξεις τους. Θεοποίηση ανθρώπων που ίσως αν τους γνώριζαν στην πραγματική τους ζωή μπορεί και να μην τους έδιναν σημασία. Εκεί φαίνεται η δύναμη της τηλεόρασης.

Έχουν την εντυπωση πως όσα παρακολουθούν είναι αυθόρμητα, πως τα δείχνουν όλα.. Εκεί φαίνεται η δύναμη του μοντάζ.

Εκείνοι που προβάλλονται περισσότερο είναι εκείνοι που ξέρουν καλύτερα απ' όλους πως παίζεται το παιχνίδι, διαφορετικά η παραγωγή δεν έχει λόγο να ασχολείται μαζί τους και κατ' επέκταση και το κοινό από τη στιγμή που φροντίζουν να τους ''εξαφανίζουν" αφού τα πλάνα του είναι ελάχιστα, γιατί γνωρίζουν από την αρχή ποιο πρόσωπο θα τραβήξει την προσοχη.

Όλα βασίζονται σ ένα σενάριο που αλλάζει συνεχώς και πολλές φορές είναι μαριονέτες χωρίς να το ξέρουν και όταν καταλάβουν τι συμβαίνει, βγάζουν έναν άλλον εαυτό, τον χειρότερο τους.Και καμαρώνουν μ' αυτό χωρίς να νιώθουν καμιά ντροπή. Άλλωστε το είπαμε, ''αυτά θέλει ο κόσμος''.

Φυσικά το φταίξιμο δεν είναι εξ' ολοκλήρου της εκάστοτε παραγωγής αλλά και των παικτών.

Οι ''διαβασμένοι'' φαίνονται από τις πρώτες μέρες και εκείνοι που συμμετέχουν για το έπαθλο χωρίς να θέλουν να προκαλέσουν ή να ''βλάψουν'' τους συμπαίκτες τους, επίσης φαίνονται από τα πρώτα επεισόδια και είναι εκείνοι που το κοινό στην πλειοψηφία του σχεδόν τους αγνοεί. 

Ο κόσμος πια λαχταρά για ίντριγκες, αίμα στην αρένα, κουτσομπολιό. Τρανταχτό παράδειγμα η νίκη μιας γυναίκας που έκανε κόσμο να χάσει τον ύπνο του με την συμπεριφορά της, ξεπερνώντας κάθε όριο χυδαιότητας. Ίσως το πιο τοξικό και απαράδεκτο άτομο που πέρασε ποτέ από ριάλιτι και αποτέλεσε πρότυπο και για παίκτες του Survivor που με τη σειρά τους δοξάστηκαν όπως εκείνη.

Ναι, αυτά θέλει το κοινό. Το θέμα είναι ποιο κοινό και για πόσο ακόμα, γιατί όσο συνεχίζουν να τα παρακολουθουν, τόσο θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Η λατρεία των ψεύτικων ειδώλων τους, διαρκεί όσο και το παιχνίδι γιατί μετά θα βρουν νέους θεούς, πρίγκιπες και πριγκιπισσες να αποθεώσουν μέχρι να τους ξεχάσουν και αυτούς.

Όταν φτάνει η στιγμή λοιπόν να αφήσουν πίσω τους τον ριαλιτοπλανήτη και να επιστρέψουν στη γη, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα περίμεναν και αυτό είναι δύσκολο, σκληρό και η γεύση που αφήνει είναι πικρή.. Και όταν συμβεί το αντίθετο, θα κρατήσει μέχρι την πρεμιέρα του επόμενου σόου, η αυλαία θα πέσει απότομα και τα φώτα θα σβήσουν ξαφνικά και οι 'ηρωες' θα χαθούν στο σκοτάδι.

Υποστήριξε όποιον/α θέλεις, χωρίς υπερβολικές αντιδράσεις, σκέψου όμως αν αξίζει τον κόπο.. 

Αξίζει; 

Για σκέψου το 2η φορά το πριν το κάνεις.. 

Κάνε την πλάκα σου, αρκεί αυτό. Μην παθιάζεσαι.

Chris  Α.